innascor

in-nascor, nātus sum, 3, v. dep., to be born in, to grow or spring up in a place.

I.

Lit.:

neglectis urenda filix innascitur agris,

Hor. S. 1, 3, 37:

Fauni velut innati triviis,

id. A. P. 245:

innata rupibus altis robora,

Ov. H. 7, 37:

eodem innati solo, quod incolunt,

Just. 2, 6:

innata in cornibus cervi hedera,

Plin. 8, 32, 50, § 117:

calvitium uni tantum animalium homini, praeterquam innatum,

excepting those that have it naturally, id. 11, 37, 47, § 131.—

II.

Trop. (class.), to arise in, originate in, be produced in:

in hac elatione animi nimia cupiditas principatus innascitur,

Cic. Off. 1, 19, 64.—Hence, P. a.: innātus, a, um, inborn, innate, inherent, natural.

(α).

With dat.: non mihi avaritia umquam innatast;

satis habeo divitiarum,

Plaut. Mil. 4, 2, 71:

innatam esse homini probitatem,

Cic. Fin. 2, 31, 99:

sunt ingeniis nostris semina innata virtutum,

id. Tusc. 3, 1, 2:

est quaedam alacritas naturaliter innata omnibus,

Caes. B. C. 3, 92, 3:

affectata aliis castitas, tibi ingenita et innata,

Plin. Pan. 20, 2.—

(β).

With in and abl.:

tantus est igitur innatus in nobis cognitionis amor,

Cic. Fin. 5, 18, 48:

in animis eorum insitum atque innatum esse videtur,

id. Verr. 2, 4, 48.—

(γ).

Absol.:

nos habere insitam quandam, vel potius innatam cupiditatem scientiae,

Cic. Fin. 4, 2, 4:

innata atque insita anteponantur assumptis atque adventiciis,

id. Top. 18, 69:

affectatio innata videtur esse, non arcessita,

Quint. 9, 3, 74.